Przepisy ogólne

§ 1. Rozporządzenie określa szczegółowe przeznaczenie oraz szczegółowe warunki udzielania pomocy finansowej, o której mowa w art. 21b ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o niektórych formach wspierania działalności innowacyjnej, zwanej dalej "ustawą".

§ 2. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki może udzielać pomocy finansowej, o której mowa w art. 21b ustawy, stanowiącej pomoc publiczną lub pomoc de minimis, a także niestanowiącej pomocy publicznej ani pomocy de minimis.

2. Pomoc finansowa stanowiąca pomoc publiczną udzielana jest zgodnie z warunkami określonymi w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 651/2014 z dnia 17 czerwca 2014 r. uznającym niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu (Dz. Urz. UE L 187 z 26.06.2014, str. 1, z późn. zm.), zwanym dalej "rozporządzeniem Komisji nr 651/2014".

3. Pomoc finansowa stanowiąca pomoc de minimis udzielana jest zgodnie z warunkami określonymi w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 352 z 24.12.2013, str. 1), zwanym dalej "rozporządzeniem Komisji nr 1407/2013".

§ 3. Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o:

1) innowacjach organizacyjnych - należy przez to rozumieć innowacje organizacyjne w rozumieniu art. 2 pkt 96 rozporządzenia Komisji nr 651/2014;

2) innowacjach procesowych - należy przez to rozumieć innowacje w obrębie procesu w rozumieniu art. 2 pkt 97 rozporządzenia Komisji nr 651/2014;

3) intensywności pomocy - należy przez to rozumieć intensywność pomocy w rozumieniu art. 2 pkt 26 rozporządzenia Komisji nr 651/2014;

4) przedsiębiorcy innowacyjnym - należy przez to rozumieć przedsiębiorstwo innowacyjne w rozumieniu art. 2 pkt 80 rozporządzenia Komisji nr 651/2014;

5) przedsiębiorcy z sektora MŚP - należy przez to rozumieć odpowiednio mikroprzedsiębiorcę lub małego przedsiębiorcę, lub średniego przedsiębiorcę, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 7, 8 i 13 ustawy;

6) usługach doradczych w zakresie innowacji - należy przez to rozumieć usługi doradcze w zakresie innowacji w rozumieniu art. 2 pkt 94 rozporządzenia Komisji nr 651/2014;

7) usługach wsparcia innowacji - należy przez to rozumieć usługi wsparcia innowacji w rozumieniu art. 2 pkt 95 rozporządzenia Komisji nr 651/2014.

§ 4. 1. Pomoc publiczna nie może być udzielona w przypadkach wskazanych w art. 1 ust. 2, ust. 3 lit. a-d i ust. 5 oraz w art. 13 rozporządzenia Komisji nr 651/2014.

2. Pomoc publiczna, z wyjątkiem pomocy publicznej, o której mowa w rozdziale 9, nie może być udzielona przedsiębiorcy znajdującemu się w trudnej sytuacji w rozumieniu art. 2 pkt 18 rozporządzenia Komisji nr 651/2014.

3. Pomoc de minimis nie może być udzielona w przypadkach wskazanych w art. 1 ust. 1 rozporządzenia Komisji nr 1407/2013.

4. Pomoc finansowa nie może być udzielona na działalność w zakresie:

1) wytwarzania, przetwórstwa lub wprowadzania do obrotu tytoniu i wyrobów tytoniowych;

2) produkcji lub wprowadzania do obrotu napojów alkoholowych;

3) produkcji lub wprowadzania do obrotu treści pornograficznych;

4) obrotu materiałami wybuchowymi, bronią i amunicją;

5) gier hazardowych;

6) produkcji lub wprowadzania do obrotu środków odurzających, substancji psychotropowych lub prekursorów.

5. Pomoc publiczna nie może zostać udzielona ani wypłacona przedsiębiorcy, na którym ciąży obowiązek zwrotu pomocy publicznej wynikający z decyzji Komisji Europejskiej uznającej taką pomoc publiczną przyznaną przez Rzeczpospolitą Polską za niezgodną z rynkiem wewnętrznym.

6. W przypadku przedsiębiorcy pomoc finansowa może być udzielona pod warunkiem, że przedsiębiorca prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej potwierdzoną wpisem do odpowiedniego rejestru.

§ 5. 1. Pomoc finansowa wywołuje efekt zachęty, co oznacza, że jest udzielana przedsiębiorcy pod warunkiem złożenia wniosku o jej udzielenie przed rozpoczęciem prac nad projektem.

2. W przypadku pomocy publicznej dla przedsiębiorców rozpoczynających działalność, o której mowa w rozdziale 9, nie obowiązuje wymóg wywoływania efektu zachęty lub uznaje się, że pomoc ta wywołuje taki efekt.

3. Za rozpoczęcie prac nad projektem nie uważa się poniesienia kosztów, o których mowa w § 29 pkt 4, 12 i 20.

§ 6. 1. Kosztami kwalifikowalnymi są koszty dokonane w sposób przejrzysty, racjonalny, efektywny i adekwatny do zaplanowanych przez wnioskodawcę działań i celów projektu oraz celów określonych dla działania, poniesione po dniu złożenia wniosku o udzielenie pomocy publicznej lub pomocy de minimis i do dnia wskazanego w umowie o udzielenie pomocy, z wyłączeniem kosztów, o których mowa w § 29 pkt 4, 12 i 20.

2. Koszty, o których mowa w § 29 pkt 4, 12 i 20, uważa się za kwalifikowalne, jeżeli zostały poniesione nie wcześniej niż 12 miesięcy przed dniem złożenia wniosku o udzielenie pomocy.

§ 7. 1. Pomoc publiczna i pomoc de minimis, w przypadku której można wyodrębnić koszty kwalifikowalne, podlega sumowaniu z inną pomocą, udzieloną danemu przedsiębiorcy, w odniesieniu do tych samych kosztów kwalifikowalnych, bez względu na jej formę i źródło pochodzenia i nie może przekroczyć maksymalnej kwoty lub maksymalnej intensywności pomocy publicznej lub pomocy de minimis dla danego przeznaczenia pomocy.

2. Pomoc publiczną i pomoc de minimis, w przypadku których nie można wyodrębnić kosztów kwalifikowalnych, można łączyć z każdą inną pomocą, w przypadku której można wyodrębnić koszty kwalifikowalne.

3. Pomoc publiczną i pomoc de minimis, której nie przyznano w odniesieniu do konkretnych kosztów kwalifikowalnych lub której nie można przypisać do takich kosztów, można łączyć z inną pomocą, w przypadku której nie można wyodrębnić kosztów kwalifikowalnych, do najwyższego łącznego progu finansowania ustalonego zgodnie z rozporządzeniem Komisji nr 651/2014 lub zgodnie z decyzją przyjętą przez Komisję Europejską.

4. Pomoc de minimis może być udzielana pod warunkiem, że łącznie z inną pomocą de minimis lub pomocą de minimis w rolnictwie i rybołówstwie, otrzymaną w danym roku podatkowym oraz w ciągu 2 poprzedzających lat podatkowych z różnych źródeł i w różnych formach, nie przekroczy kwoty 200.000 euro dla jednego przedsiębiorcy, a w przypadku przedsiębiorcy prowadzącego działalność w sektorze transportu drogowego towarów - kwoty 100.000 euro dla jednego przedsiębiorcy.

5. Do celów ustalenia dopuszczalnego pułapu pomocy de minimis przez jednego przedsiębiorcę rozumie się jedno przedsiębiorstwo, o którym mowa w art. 2 ust. 2 rozporządzenia Komisji nr 1407/2013.

§ 8. Pomoc publiczna podlega indywidualnej notyfikacji Komisji Europejskiej, jeżeli jej wartość przekroczy progi określone w art. 4 ust. 1 pkt d, e, h-n rozporządzenia Komisji nr 651/2014.

§ 9. 1. Pomoc publiczna jest udzielana do końca okresu dostosowawczego, o którym mowa w art. 58 ust. 4 rozporządzenia Komisji nr 651/2014.

2. Pomoc de minimis jest udzielana do końca sześciomiesięcznego okresu, o którym mowa w art. 7 ust. 4 rozporządzenia Komisji nr 1407/2013.

3. Pomoc finansowa niestanowiąca pomocy publicznej ani pomocy de minimis jest udzielana do końca okresu kwalifikowalności, o którym mowa w art. 65 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiającego wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 (Dz. Urz. UE L 347 z 20.12.2013, str. 320, z późn. zm.), zwanego dalej "rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1303/2013".