§ 3. 1. Przy zagospodarowaniu składników rzeczowych majątku ruchomego ustala się ich wartość.

2. Wartość składników rzeczowych majątku ruchomego, zagospodarowywanych przez sprzedaż lub oddanie w najem lub w dzierżawę, określa się według ich wartości rynkowej, na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich stanu i stopnia zużycia oraz popytu na nie, chyba że co innego wynika z przepisów szczególnych.

3. Wartość składników rzeczowych majątku ruchomego zagospodarowywanych przez:

1) nieodpłatne przekazanie lub dokonanie darowizny - określa się według wartości początkowej;

2) likwidację - określa się według wartości księgowej brutto.

4. Jeżeli zagospodarowaniu mają podlegać składniki rzeczowe majątku ruchomego, które stanowią lub mogą stanowić zespół służący realizacji określonego rodzaju działalności, ich wartość ustala się wspólnie, przez zsumowanie wartości poszczególnych składników rzeczowych majątku ruchomego wchodzących w skład zespołu. Przepisy ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio.

§ 3a. 1. Zespół składników rzeczowych majątku ruchomego, o którym mowa w § 3 ust. 4, może być przedmiotem wspólnego zagospodarowania.

2. Każdy ze składników rzeczowych majątku ruchomego wchodzących w skład zespołu, o którym mowa w § 3 ust. 4, może być przedmiotem oddzielnego zagospodarowania.

3. Jeżeli zespół składników rzeczowych majątku ruchomego, o którym mowa w § 3 ust. 4, jest przedmiotem wspólnego zagospodarowania, do zagospodarowania takiego zespołu przepisy rozporządzenia o gospodarowaniu składnikami rzeczowymi majątku ruchomego stosuje się odpowiednio.

§ 5. 1. Organ lub jednostka, o których mowa w § 1, analizuje na bieżąco stan majątku ruchomego, z uwzględnieniem jego stanu technicznego oraz przydatności do dalszego użytkowania.

2. W przypadku stwierdzenia w toku bieżącej działalności albo w trakcie inwentaryzacji, że składniki rzeczowe majątku ruchomego spełniają kryteria, o których mowa w § 2 pkt 1 lub 2, organ, o którym mowa w § 1, albo kierownik jednostki powołuje komisję do oceny przydatności tych składników do dalszego użytkowania. Komisja przedstawia organowi, o którym mowa w § 1, albo kierownikowi jednostki propozycje dotyczące dalszego użytkowania albo zakwalifikowania tych składników do kategorii majątku zbędnego lub zużytego, z przeznaczeniem do zagospodarowania w sposób określony w § 2a ust. 1 lub 2 lub § 42 ust. 2.

3. Komisja, o której mowa w ust. 2, może mieć charakter okresowy lub stały.

4. W skład komisji powołuje się co najmniej trzy osoby spośród pracowników jednostki, przy czym, jeżeli liczba pracowników uniemożliwia powołanie do jej składu trzech osób, komisji nie powołuje się, a jej zadania wykonuje organ, o którym mowa w § 1, albo kierownik jednostki.

5. Komisja sporządza protokół z przeprowadzonej oceny, o której mowa w ust. 2.

6. Do protokołu, o którym mowa w ust. 5, komisja załącza wykaz zużytych i zbędnych składników rzeczowych majątku ruchomego, z propozycją sposobu ich zagospodarowania.

§ 6. 1. Organ, o którym mowa w § 1, albo kierownik jednostki decyduje o zakwalifikowaniu składnika rzeczowego majątku ruchomego do kategorii majątku zbędnego lub zużytego oraz o sposobie jego zagospodarowania.

2. Organ, o którym mowa w § 1, albo kierownik jednostki zamieszcza w Biuletynie Informacji Publicznej, na właściwej stronie podmiotowej, informację o każdym zbędnym lub zużytym składniku rzeczowym majątku ruchomego, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w § 8.

§ 7. 1. (uchylony)

2. Przy gospodarowaniu zbędnymi lub zużytymi składnikami rzeczowymi majątku ruchomego uwzględnia się, w pierwszej kolejności, potrzeby jednostek sektora finansów publicznych.

3. (uchylony)

3a. Jeżeli z oceny, o której mowa w § 5 ust. 2, wynika uzasadnione przekonanie, że z uwagi na stan techniczny zbędnych lub zużytych składników rzeczowych majątku ruchomego o znacznej wartości oraz stopień ich przydatności do dalszego użytkowania ich sprzedaż nie dojdzie do skutku, mogą być one przedmiotem:

1) nieodpłatnego przekazania lub darowizny na rzecz jednostek sektora finansów publicznych lub państwowych osób prawnych, które nie są jednostkami sektora finansów publicznych,

2) darowizny na rzecz jednostek organizacyjnych, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. - Prawo oświatowe, niebędących jednostkami sektora finansów publicznych, oraz fundacji lub organizacji pożytku publicznego, które prowadzą działalność charytatywną, opiekuńczą, kulturalną, leczniczą, oświatową, naukową, badawczo-rozwojową, wychowawczą, sportową lub turystyczną, z przeznaczeniem na realizację ich celów statutowych

- bez wcześniejszego podjęcia działań mających na celu sprzedaż, z zastrzeżeniem § 39 ust. 2 i § 41.

3b. Wartość zbędnych lub zużytych składników rzeczowych majątku ruchomego będących przedmiotem nieodpłatnego przekazania lub darowizny w trybie określonym w ust. 3a nie może przekraczać kwoty 200.000 zł.

3c. Nieodpłatne przekazanie lub dokonanie darowizny, zgodnie z ust. 3a i 3b, zbędnych lub zużytych składników rzeczowych majątku ruchomego, na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, stanowi pomoc de minimis, której udzielenie następuje na zasadach określonych w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 352 z 24.12.2013, str. 1, z późn. zm.).

4. (uchylony)

5. Po dokonaniu oceny, o której mowa w § 5 ust. 2, organ, o którym mowa w § 1, albo kierownik jednostki, zgłasza Prezesowi Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej zamiar zagospodarowania zbędnych lub zużytych składników rzeczowych majątku ruchomego, jeżeli ich wartość przekracza kwotę 200.000 zł, z tym że jeżeli organ, o którym mowa w § 1, albo kierownik jednostki, zamierza zagospodarować składniki rzeczowe majątku ruchomego przez ich nieodpłatne przekazanie lub darowiznę w trybie określonym w ust. 3a i 3b, zamiar takiego ich zagospodarowania podlega zgłoszeniu Prezesowi Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej także gdy ich wartość nie przekracza tej kwoty. Zgłoszenie przez Prezesa Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej zastrzeżeń wobec zamierzonego sposobu zagospodarowania takich składników rzeczowych majątku ruchomego skutkuje obowiązkiem ponownego przeprowadzenia oceny, o której mowa w § 5 ust. 2. Zastrzeżenia Prezesa Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej zawierają uzasadnienie.

§ 8. 1. Składnik rzeczowy majątku ruchomego o wartości początkowej nieprzekraczającej kwoty określonej w art. 16f ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 865, z późn. zm.), oddany do użytku służbowego na okres co najmniej jednego roku pracownikowi jednostki pozostającemu w stosunku pracy, może zostać sprzedany temu pracownikowi z pominięciem trybów określonych w § 9 ust. 1, za cenę odpowiadającą wartości ustalonej zgodnie z § 3 ust. 2:

1) w trakcie trwania stosunku pracy, w przypadku zakwalifikowania tych składników do kategorii majątku zbędnego lub zużytego z przeznaczeniem do zagospodarowania w drodze sprzedaży pracownikowi;

2) w związku z rozwiązaniem stosunku pracy, bez konieczności uprzedniego zakwalifikowania tych składników do kategorii majątku zbędnego lub zużytego.

2. Organ, o którym mowa w § 1, albo kierownik jednostki może, w sposób określony w ust. 1, sprzedać pracownikowi jednostki składniki rzeczowe majątku ruchomego o łącznej wartości ustalonej zgodnie z § 3 ust. 2, nieprzekraczającej kwoty określonej w art. 16f ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, w okresie czteroletnim począwszy od pierwszej sprzedaży.

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do osób pozostających w stosunku służby w rozumieniu art. 8 ust. 15 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 300, z późn. zm.) oraz osób delegowanych na podstawie odrębnych przepisów.

4. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do sprzedaży składników rzeczowych majątku ruchomego oddanych do użytku służbowego osobom zajmującym kierownicze stanowiska państwowe w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. z 2019 r. poz. 152 i 1820), także w przypadku gdy okres, na który oddano te składniki do użytku służbowego, był krótszy niż rok.

5. Przepis ust. 1 pkt 2 stosuje się odpowiednio do sprzedaży składników rzeczowych majątku ruchomego przekazanych posłowi przez Kancelarię Sejmu albo senatorowi przez Kancelarię Senatu lub zakupionych ze środków otrzymanych przez posła albo senatora w ramach ryczałtu na pokrycie kosztów związanych z funkcjonowaniem biura poselskiego, senatorskiego lub poselsko-senatorskiego, temu posłowi albo senatorowi w związku z zakończeniem wykonywania przez niego mandatu.